Passo San Boldo to niewielka przełęcz we włoskim regionie Veneto (Wenecja Euganejska) między miastami Trichiana i Tovena o długości 17 km. Przełęcz leży na południowym skraju Alp i łączy Val Belluna z Val Mareno na wysokości 706 m n.p.m. oznaczona jako SP 635. To jedna z tych dróg „z dreszczykiem”, którą uwielbiają fani kolarstwa i motocykli, ale dla każdego kierowcy to ciekawe doświadczenie jazdy z zachowaniem najwyższej ostrożności i uwagi.

Do serpentyny San Boldo można dojechać autostradą Venezia-Belluno A 27, (w pobliżu Vittorio Veneto Nord). Serpentyna znajduje się ok. 1 km za Conegliano.

*passo – przełęcz

Oto, co znajdziecie w tym wpisie

1 Passo San Boldo
2 Przebudowa drogi
3 Giro d’Italia

Passo San Boldo

Po tysiącleciach trudnych warunków komunikacji z reguły pieszej, stromą i krętą ścieżką, zwaną „schodami Św. Bòit”, wybudowano wreszcie drogę kołową. Jej szczegółowe plany powstały w XIX wieku, lecz budowa rozpoczęła się dopiero w 1914 roku pod kierownictwem inżyniera Giuseppe Carpenè. Prace jednak stanęły na skutek działań wojennych.

Sytuacja uległa zmianie po klęsce bitwy pod Caporetto. Wówczas to zimą w latach 1917-18 w ciągu zaledwie 100 dni pułkownik Nikolaus Waldmann wybudował drogę, dopuszczającą ruch kołowy.

Głównymi budowniczymi byli jeńcy wojenni, miejscowe kobiety, osoby starsze, a nawet dzieci. Ze względu na ten niezwykle krótki czas budowy tej drogi nazwano ją „Drogą 100 dni”. W końcowej fazie budowy 1400 robotników pracowało na trzy zmiany.

Pomimo ekstremalnej topografii, droga nie mogła przekroczyć 12% nachylenia z uwagi na jej wykorzystanie do transportu ciężkiej artylerii i zaopatrzenia. Takie jest właśnie Passo San Boldo.

Przebudowa drogi

W roku 1995, Giuseppe Grava, przebudował fragmenty San Boldo. Jego dzieło podziwiamy do dziś. Droga ma 5 tuneli i 6 mostów. Jest jeden pas ruchu dlatego ruch na drodze jest regulowany przez kilka zestawów sygnalizacji świetlnej. Na drodze obowiązuje ograniczenie prędkości do 30 km/h. Z uwagi na zdarzające się w przeszłości utknięcia autobusów, wprowadzono ograniczenie wysokość dla pojazdów do 3,2 m.

Giro d’Italia

Tylko jeden raz, w 1966 roku odbył się tu 21 etap Giro d’Italia z Belluno do Vittorio Veneto, ale co roku przyjeżdżają tu tysiące kolarzy, którzy próbują swoich sił w jeździe na czas trasą 18 serpentynami.

La strada dei 100 giorni – tak się nazywa po włosku, była i nadal jest wykorzystywana przez miejscowych także do innych celów niż jazda pojazdem kołowym.

Drogę można obejrzeć w Google Street View. Na you tube znajdziecie całkiem sporo filmów z przejazdu drogą czy to na rowerze czy na motorze.

Jeśli masz konto na Pinterest, przypnij poniższy obrazek do swojej tablicy, aby nie zapomnieć o tej niezwykłej drodze we włoskim Veneto.

Jeśli potrzebujesz pomocy w znalezieniu praktycznych informacji o Italii, zapraszam Cię do mojej grupy na facebboku: Moje wielkie włoskie podróże, którą w lipcu 2017 wyróżnił Magazyn Glamour, jako jedna z naciekawszych grup na FB.

Miłej jazdy!
Pozdrawiam,
Magda

About Author

Magda

Z wykształcenia biolog morza, z doświadczenia project manager od zadań specjalnych i team leader zespołów niemożliwych. W wolnym czasie uprawia podróże żeglarsko - enokulinarne do Włoch, które są lekiem na całe zło. Prywatnie żona oraz mama Tymona & Toli.

5 komentarzy

~Magdalena

6 czerwca, 2016 at 3:49 pm — Odpowiedz

O ja ciem kręcem .. :))))))))))))

Zastanawiam się, czy pokazać te fotki Szan. Małżonkowi, bo będziemy niechybnie wracać dłuższą trasą :))))))
magdalena_magdallenna

19 stycznia, 2018 at 10:23 am — Odpowiedz

Cudeńko <3 Choć kiedy sobie pomyślę, jakim kosztem zbudowana, to robi mi się smutno…
- Magda
  
  31 stycznia, 2018 at 12:21 pm — Odpowiedz
  
  Takie czasy były.
Si

28 stycznia, 2018 at 1:11 pm — Odpowiedz

Bardzo fajny wpis jak i cały blog, dużo cennych informacji 🙂 Mam tylko jedno pytanie jeżeli można 🙂 Chodzi mi o notkę dotyczącą ilości ludzi jaka pracowała przy budowie „drogi 100 dni”, skąd informacja o tej konkretnej liczbie? Pytam ponieważ różne źródła podają różne cyfry. Wikipedia np. podaje także liczbę 1400 robotników, jednak nie popiera tej liczby żadnymi potwierdzonymi źródłami (co aż dziwne), z drugiej strony choćby witryna miejska Cison di Valmarino wspomina, aż o 7000 robotników… dość duża rozbieżność.
- Magda
  
  28 stycznia, 2018 at 3:45 pm — Odpowiedz
  
  Bardzo Ci dziękuję za Twój komentarz. Źródła podają różne dane i myślę, że trudno powiedzieć, które są bardziej wiarygodne. Szczególnie, gdy mówimy o jeńcach wojennych jako robotnikach. Pisząc ten artykuł kilka lat temu nie natknęłam się na informację o 7 000 robotników. Ta rozbieżność jest przytłaczająca i aż nie chcę myśleć o tym, jak było w rzeczywistości.