Nazywam się Valentina. Codziennie dziękuje za to, że urodziłam się w takim pięknym regionie jakim jest Liguria. Moje miasteczko nazywa się Loano. Każdego dnia budzę się przy filiżance espresso a później ruszam w drogę moim małym miętowym fiatem. Ruszam do kawiarni która prowadzę wraz z moim mężem i serwuje najlepsze rogaliki w miasteczku. Przynajmniej tak mówią. Wieczorami odpoczywam, oczywiście znajomi śmieją się że odpoczywam w pracy. Kocham swoją pracę za to, że codziennie mogę umilić dzień tylu osobą. Często przysiadam się do turystów, popijając dla odmiany cappuccino. Wracając do wieczorów… uwielbiam je. Uwielbiam spacery po plaży i zachód, wtedy czuje że żyję.

Kiedy pierwsze promienie słońca przedzierają się przez szczebelki drewnianych okiennic i całują mnie czule w czubek nosa, przeciągam się rozkosznie i na bosaka podążam do kuchni, skąd dociera do mnie upojny aromat świeżo zaparzonego espresso. Na chwilę zatrzymuję, żeby podziwiać widok. W kuchni stoi Alessandro, mój cudowny, przystojny mąż o oliwkowej skórze, czarującym uśmiechu i z ciepłymi iskierkami w oczach. Wyjmuje z piekarnika gorące cornetti na dzisiejsze śniadanie. Zjemy je wspólnie, zaśmiewając się z zabawnych wydarzeń dnia poprzedniego i robiąc plany na wieczór. Potem zakładamy ciemne okulary i wsiadamy na motor, udając się do pracy. Wtulam się po drodze w jego pachnącą dobrymi perfumami koszulę, w dłoni ściskam za paski ulubione szpilki i myślę o tym jak bardzo jestem szczęśliwa. Każde z nas udaje się do swojego biura, umawiając się na obiad, który zjemy ze znajomymi w restauracji niedaleko pracy. Wieczorem czeka nas wesołe spotkanie z przyjaciółmi w ulubionej knajpce, które pewnie zakończy się wspólnym gotowaniem w domu któregoś z nas. Niebo jest idealnie niebieskie a ja zanurzam się myślami moim cudownym tu i teraz, nel blu dipinto di blu…

Dla każdego poranek zaczyna się o innej godzinie, dla mnie jest o godzina wschodu słońca.
Jedni mówią, że to za wcześnie, że to jeszcze noc lecz dla mnie jest to idealna pora na rozpoczęcie dnia.
Czy może być coś piękniejszego od dolce vita, od celebrowania dnia przy kawie i ciepłej, aromatycznej focacci.

A tak poza tym nazywam się Carla! Miło mi Cię poznać w ten piękny, urokliwy poranek.
Będąc prawdziwą Włoszką uwielbiam jeść, a przy okazji delektować się pięknym widokiem, który mam na wyciągnięcie nosa – wystarczy, że wyjdę na taras, położony w południowej części mojego domu.
Wiesz…
Nie znasz dnia ani godziny, gdy zabiorą Cię z tego świata. Więc ja nauczyłam się już doceniać to co mam, to co mogę zobaczyć a przede wszystkim jeść! “Nie wiesz kiedy Cię zabraknie, więc staraj się doceniać każdą chwilę.” – tak powiadał mi mój wuj, z którym uwielbiałam parzyć poranną kawę, świetnie się bawić robiąc poranne śniadanie.
Najważniejsze to mieć przy sobie wspaniałych ludzi, dobre jedzenie i jeszcze lepsze krajobrazy!
[…]
Mam nadzieję, że do zobaczenia przy kolejnym śniadaniu!

Ciao!
Ach, jak pięknie mieszkać w słonecznej Italii, gdzie życie wydaje się mijać beztrosko. Tu czas płynie jakos inaczej, leniwiej?
Jednak ja mam swoja małą winnicę i co dzień modlę do podświadomości o pogodę dla winorośli. Co prawda, narzekać nie muszę, ale warto być wdzięcznym za dary i zdrowie. W wolnym czasie jeżdżę na rowerze z moim Amigo albo czytam książki na uroczej, dzikiej plaży nasycając się opalenizną i witaminą D. Te zachody magiczne i zapach morski są nie do opisania, a w telefonie ciagle brakuje mi pamięci na te wszystkie uwiecznione zdjęcia. Mam wspaniałych przyjaciół, z ktorymi co jakiś czas robimy wypady do miasta, poznająć życie włoskie. Wieczorami uwielbiam z Amigo wspólnie gotować spaghetti z lampką wina w ręku w otoczeniu naszych słodkich kotów albo brzdąkamy na gitarach. Dość często podróżujemy i wciąż odkrywamy wspaniałe zakątki tego kraju. Na rowerze jest to niesamowite przeżycie.
Żyć, nie umierać! Dolce vita! Arivederci!

Godzina 23:30. Zegar cichutko tyka w sypialni, odmierzając leniwie sekundy do rozpoczęcia kolejnej podróży…Zamykam oczy…3…2…1…Start! Najpierw Bolonia, brukowane uliczki Starego Miasta. Kościelny dzwon oznajmia południe, stukot obcasów zdaje się z nim synchronizować, a On delikatnie chwyta mnie za rękę. Jego brązowe oczy uśmiechają się do mnie, jego usta zbliżają do moich, gdy nagle….”Marta, vieni con me!” – woła starsza kobieta machając do mnie ręką. Zamiast Starego Miasta przede mną rozciąga się duży plac z knajpkami, a przy stolikach siedzą mężczyźni, grając w szachy. Brązowe oczy zniknęły, a ja słyszę z oddali „Benvenuto a Corleone!”…Sycylia, ach, jak ja ją kocham! Ale ale…dlaczego jestem nagle na gondoli, para obok przytula się, a gondolier w zamyśleniu uderza wiosłem o wodę. „To nasza podróż poślubna” – mówi kobieta – „Zawsze chcieliśmy odwiedzić Wenecję”. Uśmiecham się i z zaskoczeniem zauważam, że w ręku mam processo z wirującymi bąbelkami. „Jak śnić, to na całego!” – myślę z rozbawieniem. Zbliżam usta do krawędzi kieliszka, gdy nagle ktoś potrąca mnie z impetem. „Scusa!” – krzyczy kobieta odziana w jedwabną, powiewającą na wietrze suknię i biegnie dalej. Przede mną rozciąga się długa, płaska powierzchnia. Gasną światła, widzowie wstrzymują dech, gdy nagle rozpoczyna się świetlne widowisko, w rytm którego na wybieg wychodzą smukłe modelki. „Milan Fashion Week” – czytam na ulotce, która leży na krześle obok. Nagle czuję ten zapach. Bajeczna ilość węglowodanów, zaklęta w formie pizzy! Siedzę teraz z Nim przy drewnianym stoliku, a kelner przynosi tacę z talerzem. „Pizza per due”- mówi z uśmiechem – „nostro tesoro di Napoli”. Odpowiadam mu uśmiechem i…3…2…1…”Ti diiii! Ti diii!” – panikuje budzik. Czas wstać, moje polskie życie dopomina się o uwagę z iście włoską ekspresją…Lecz jeszcze nieraz wrócę do ukochanej Italii, do mojego ukochanego “dolce vita”, może już nawet kolejnej nocy…

Buona Giornata 🙂 To będzie piękny dzień
Jak co dzień rano spotykamy się z Amico na Piazza Duomo przy fontannie i udajemy się do naszej ulubionej kawiarni Why Not Cafe, ukrytej od zgiełku historycznej części miasteczka, pomiędzy murami przepięknej kamienicy. Od wejścia wita nas kelner.
– Witajcie ragazzi pozwólcie że zgadnę na co dziś macie ochotę. Dla Ciebie macchiatone e brioch con cioccolato a dla Amico cappucino e brioch con pistaccio
– Zgadza się 🙂 niezmiennie nasze ukochane śniadanie. Chociaż czasami zdarza nam się zmienić smak ulubinego rogalika.
Popijając kawę, patrząc na piękną dzwonnicę kościoła zastanawiamy się co powinniśmy dzisiaj zrobić i jak szczęśliwi jesteśmy mogąc żyć choć chwile w tym raju.
Po porannej kawie czas do szkoły, zajęcia z profesorami z Europy, prezentacje grupowe, a później w przerwie panini w kafejce za rogiem.
Gdy szkoła się kończy wraz z przyjaciółmi wybieramy się na aperitivo. Jest jesień, jeszcze ciepło na dworze więc decydujemy się na stolik na zewnątrz z widokiem na Monte Bondone i jego przpiękne barwy, które nadają mu jesienne liście porastającego go lasu. Przy kieliszku Hugo Spritz i Aperolu rozmawiamy o minionym dniu i planujemy wspinaczkę górską po Dolomitach w weekend.
Po cudownym dniu piechotą wracam do domu. Kładać się spać rozmyślam jakie mam szczęście, że mogę tu być i zastanawiam się czy rano znów postawić na czekoladę a może tym razem pistacja albo crema…

Ciao. Mam na imię Francesca, mieszkam w Rzymie – najpiękniejszym mieście świata. Gdzie mnie spotkasz? Co rano piję obowiązkowe cappuccino w barze obok mojego domu, uwielbiam ten poranny rytuał, podczas którego mogę porozmawiać z sąsiadami, z baristą, który pracuje tu chyba od zawsze. Miły gwar, smak i zapach kawy nastrajają mnie pozytywnie na resztę dnia. Chciałoby się powiedzieć chwilo trwaj! Ale chwila zawsze przyciąga się dłużej niż powinna. Pozdrawiam wszystkich w barze, w biegu zakładam kask, wskakuję na moją czerwoną Vespę i pędzę do pracy ulicami mojego ukochanego miasta. O tej porze widac już turystów, zmierzających do kolejnych miejsc, które koniecznie muszą zobaczyć. Ależ mam szczęście, że mogę tu mieszkać i cieszyć oczy tymi pięknymi widokami codziennie. W ostatniej chwili wpadam do biura. Szybkie spojrzenie w szybie w drzwiach: dobrze skrojony kostiumlezy idealnie, czerwone szpilki i usta dopełniają całości. Szybko przyczesuję zmierzwioną pod kaskiem rudą czuprynę – perfetto. Mogę wkraczać w ten męski świat, w którym kobiecie dość ciężko się przebić, pełen wyzwań, które uwielbiam.
Po pracy niespiesznie wracam do domu – chłonę miasto, pełne historii i tajemnic. Z przyjaciółmi umówiłam się na kolację dopiero późnym wieczorem, jak zwykle widzimy się w restauracji u Marco – naszego wieloletniego przyjaciela, który co wieczór rozpieszcza nasze podniebienia cudownymi skarbami kuchni włoskiej. Ciekawe czym zaskoczy nas dziś wieczorem?
Marco jak zwykle przechodzi samego siebie -co chwilę donosi nam znane specjały, ale i swoje eksperymentalne dania, kolacja przeciąga się do późna w nocy, ale w końcu trzeba wrócić do domu – jutro będzie nowy, cudowny dzień. Tradycyjny kieliszek limoncello i każde z nas wraca do siebie. Myślę sobie wtedy, że la vita è bella.
Moje la dolce vita to:
– spełnienie – w każdej sferze życia (zawodowej, rodzinnej – każdy ma swoją własną wizję),
– przyjaciele, z którymi mogę dzielić radości i smutki,
– codzienne drobne rytuały, które sprawiają, że czujemy się szczęśliwi,
-pyszna poranna kawa, aromatyczna i intensywna,
– pyszne jedzenie i wino, którym można dzielić się z najbliższymi,
– piękno i styl – piękno miasta, w którym mieszkam i styl jego mieszkańców.
I przede wszystkim la dolce vita to szczęście i umiejętność cieszenia się życiem, każdą jego chwilą.

W ten piękny słoneczny poranek obudził mnie jak zwykle spiew ptaków za oknem i zapach pieczonego chleba,który codziennie dla naszych gości piecze moja mama Lucia. Wraz z rodzicami prowadzimy świetnie prosperujące gospodarstwo agroturystyczne, w Castellina in Chainti,urokliwym regionie Toskanii. Gdy schodzę na dół mama jak zwyke wita mnie słowami “Dzień dobry Lauro”,a potem wspólnie jemy pyszne ekologiczne śniadanie i omawiamy sprawy związane z funkcjonowaniem naszego rodzinnego biznesu,który nasza rodzina prowadzi już od dwóch pokoleń.Tata Vincent, już od rana dogląda dostawy regionalnych produktów do naszego gospodarstwa, w tym najlepszego specyfiku regionu wina Chanti z sąsiedniej winnicy naszego wuja Simona. Pomagam mamie w kuchni,gdzie jest dużo pracy bo właśnie tego dnia organizujemy przyjęcie z okazji 30-tej rocznicy ślubu pary, która wraz z rodziną przyjeżdża na weekendowy wypoczynek aby wziąc udział w festiwalu Vino al Vino. Oprócz chleba przygotowujemy tradycyjną panzanellę,zupę z czarnej kapusty i fasoli zwaną ribollita, makaronowe danie na obiad pappardelle al cinghiale oraz befsztyki po florencku. Będą też obowiązkowe trufle, szuszona szynka i cała gama serów, a do tego oczywiście wina ze wzgórz Chianti,znane i ceniona na całym świecie. Gdy po południu przyjeżdżają nasi goście z zapałem i smakiem zajadają się wszystkimi daniami jakie przygotowałysmy z mamą, wychwalając jej kulinarny zmysł a ja jestem dumna,że po raz kolejny udało nam się zagwarantowac im miły wypoczynek. Wszyscy biesiadują przy drewnianym stole w ogrodzie pośród pięknych oliwkowych drzew chroniących nas przed popołudniowym słońcem i delektują się wybornymi trunkami naszego regiony. Kiedy z oddali dobiegają odgłosy dzwonu ze średniowiecznego kościoła to znak,że biesiada powoli dobiega końca a goście udają się na spoczynek lub nocne zwiedzanie miasteczka i jego atrakcji, Pomagam rodzicom posprzątać po biesiadzie a potem jeszcze chwilę siedzimy w ogrodzie chłonąc jego zapachy i odgłosy dobiegające z miasteczka. Cieszymy się naszym życiem z dala od wielkich aglomeracji,pośpiechu i stresu w miejscu gdzie czas płynie wolno a życie jest pełne smaku i przyjemności.

– Biegniemy !!!
– Jak to biegniemy ?? Miało być „dolce far niente” !!! Słodkie „nicnierobienie” a nie jakieś bieganie…
Ciągnie mnie za rękę, biegniemy uliczkami w dół. Po schodach, po bruku, coraz szybciej. Zapachy i aromaty przecinają nam drogę. Zioła, oliwki, wino, bazylia, pizza, oliwa … Ja nie chcę biec. Chcę usiąść. Tu i teraz, w tej knajpce. Dlaczego biegniemy?
– Pietro, dlaczego biegniemy ? Chcę skosztować Waszego „dolce vita”. Nie tak to miało wyglądać.
– Monica, zaufaj mi… Musimy, bo nie zdążymy…
I nagle… Zamieram.
Dobiegliśmy na plac nad samym morzem. Poustawiane stoły zakryte lekko falującymi obrusami. Tutejsi mieszkańcy krzątający się wokół i znoszący talerze, kieliszki, potrawy, wino. Ten zapach. To stąd był ten zapach. Powiew wiatru od morza niósł go przez całe miasteczko. Jednak to tu dzieje się wszystko. Celebracja dnia, wieczoru, życia. Z muzyką, jedzeniem, winem, znajomymi, przyjaciółmi i …
– Zdążyliśmy! Patrz!
.. i cudownym zachodem słońca!
Wszystkie zmysły ucztują. Pięć zmysłów. Pięć wzgórz. Cudowne Cinque Terre. Cudowne „dolce vita” !

Mam na imię Gosia i właśnie jesteśmy, wraz z moim narzeczonym, w trakcie organizowania naszego tradycyjnego, polskiego wesela, na które prawdopodobnie zjedzie ok. 170 osób. Gdybym jednak mogła zorganizować mój ślub marzeń…

Prawdopodobnie odbyłby się w jednej z klimatycznych miejscowości Toskanii, jak San Gimignano, czy Montapulciano. Zabralibyśmy na nie tylko najbliższą rodzinę- rodziców, nasze rodzeństwo i moją babcię (mogłaby pierwszy raz pojechać do Włoch! :). Ślub byłby naszą wyjątkową chwilą, bez tych wszystkich oceniających spojrzeń i stresu, czy dobrze wyglądam i czy się nie potknę, tylko on i ja patrzący na siebie i nic innego by się nie liczyło. Po pięknej, kameralnej ceremonii, w drodze na nasze przyjęcie, zatrzymalibyśmy się na prawdziwe włoskie Gelato, Samo przyjęcie odbyłoby się poza miastem, w prawdziwiej toskańskiej posiadłości, takiej z pięknym widokiem na malownicze złoto-zielone krajobrazy. Nie byłoby DJ’a czy orkiestry, tylko z głośników sączyłaby się prawdziwa włoska muzyka, sprzyjająca pląsom na dziedzińcu i rozmowom w bliskim gronie. Na długim stole można by znaleźć najróżniejsze lokalne wyroby, pyszne sery, pachnące wędliny, a zamiast 4 kolacji, smakowalibyśmy prawdziwe włoskie dania! Strumienie wódki zostałyby zastąpione przez wino z pobliskiej winnicy, które sączylibyśmy do późnych godzin nocnych. I tak, moglibyśmy delektować się tymi momentami, czas płynąłby wolniej i naprawdę łapalibyśmy te piękne chwile, które później rozgrzewałyby nasze serca na samą myśl o tym wyjątkowym dniu. A następnego ranka, zabrałabym moich rodziców na przejażdżkę, by pokazać im Drogę Gladiatora (z jednego z ich ulubionych filmów), dziękując im tą chwilą, za wszystko. Tak właśnie wyglądałoby moje wymarzone wesele w stylu Dolce Vita:)

Jestem mieszkańcem Sardynii i mam na imię Carlo. Mój ojciec od najmłodszych lat zabierał mnie w morze, które dało mi pracę i stało się moją pasją. Mam swój jacht, którym opływam Szmaragdowe Wybrzeże zabierając na wycieczki turystów, pokazując im uroki mojej wyspy. Uwielbiam poznawać nowych ludzi, a wiadomo że turystów u nas co nie miara. Ściągają na Sardynię ze wszystkich stron świata. Na jedną z takich wycieczek przyleciały Polki, postanowiły że zobaczą wyspę od strony morza, wybierając akurat moją łódź. Wśród kobiet była Joanna. To była iskra, płomień, który pali się niekończącym żarem. Joanna jest piękną i inteligentną kobietą, której udało mi się zawrócić w głowie. Zaufała mi i po pół roku rozłąki, zostawiła dotychczasowe życie w swoim kraju. Uwielbiam ją rozpieszczać kawą i śniadaniem do łóżka. Wiem, że nasze życie jest pełne miłości, a jej owocem za dwa miesiące będzie mała Chiara.
Praca która jest pasją, ukochana i przyjaciele którzy mnie otaczają to sprawia, że wszystko w moim życiu układa się w dolce vita.

Mam na imię Monica, jak moja ulubiona aktorka Monica Bellucci. Nie jestem pięknością bez skazy, raczej młodą kobietą, która dba o siebie i ma piękne wnętrze. Mimo tego, że czasami mam trudny dzień, bo włosy nie poddają się szczotce, ubranie jest niedopasowane do okazji, a skóra postanowiła się oczyścić, znana jestem z pogodnego i ciepłego usposobienia. Ważna jest dla mnie rodzina i to z nią lubię spędzać czas, choć nie odmawiam sobie spędzania czasu z przyjaciółkami. Mam obsesję na punkcie czekolady, tiramisu i wszystkiego, co słodkie. Poczucie winy? Bez przesady! Życie jest po to, by smakować je w pełni. Nie katuję się, żeby dobrze wyglądać. Nie stosuję diety i nie wyciskam z siebie siódmych potów na siłowni, by rzeźbić swoją sylwetkę. Uwielbiam również makarony, owoce morza i wszelkie specjały kuchni włoskiej, z których nie zamierzam zrezygnować. Delektuję się czerwonym winem. W kinie zawsze wybieram komedię romantyczną. Uwielbiam bliskość natury i zapach wiatru we włosach. Groszki, kokardki, kwiatki, rozkloszowane sukienki- to mój styl. Czerń i czerwień są dla mnie zbyt banalne. Chociaż jestem urodzoną flirciarą, nie przestaję marzyć o wielkiej miłości. Mieszkam nad morzem. Uwielbiam jak rano przez moje okno zagląda słońce, a fale rozbijające się o brzeg i mewy budzą mnie subtelnie ze snu. Wiem, że to będzie dobry dzień. Potrafię nawet do 12 w południe chodzić po tarasie w białych koronkowych bodach i lekkim szlafroku- oto moje dolce vita! Pracuję jako malarka, projektantka biżuterii, czasami też jako modelka. Często podróżuję, ale najlepiej czuję się właśnie we Włoszech! Tu właśnie celebruję najpiękniejsze chwile mojego życia!

Witajcie kochani! Wstyd się przyznać, ale mimo, że jestem Włoszką nigdy, przenigdy nie zawitałam w rejony Południowego Tyrolu. W tym roku postanowiłam naprawić ten przerażający defekt. O mamma mia, udało mi się zrealizować misję: wymarzony wakacyjny dzień w Południowym Tyrolu. Pozwólcie więc, że zacznę snuć swoją opowieść – avanti! Odwiedzenie Górnej Adygi było zaiste fenomenalnym wydarzeniem. Na sam początek przebłagałam Chronosa, ażeby ilekolwiek nie trwała moja sjesta, czas pozostał zawieszony w pewnym slow motion, abym zdążyła zachwycić się każdym cudem się tam znajdującym. Innymi słowy, żebym mogła wypoczywać, radując się, że wszystko odbywa się piano piano i żadna atrakcja nie ma prawa mi uciec. Następnie uzbroiłam się w uśmiech na twarzy i uczucie felicita’ w głębi duszy, aby z łatwością nawiązać wspólny język – czy to jedynie temperamentną i głośną gestykulacją czy też bardziej lingwistycznie – z tutejszymi lekkoduchami. Nie zapomniałam rzecz jasna o zabraniu ze sobą mężczyzny życia przy którym mogłam budzić się i zasypiać pośród przeuroczych widoków. Wymarzone wojażowanie zaplanowałam w dzień najobfitszego padania słonecznych promieni. Przy takiej feerii atrakcji jaką sobie zafundowałam, wyzwaniem jest opisać wszystko, ale na pewno nie nudziłam się w Południowym Tyrolu. Z kulinariów delektowałam się zdrową, ekologiczną żywnością z lokalnych gospodarstw, speckiem, knedlami czy plackami Furtaies i oczywiście jak na tymczasowego makaroniarza przystało: Schlutzkrapfen – tyrolską interpretacją włoskiego przysmaku w wykwintniejszej wariacji niż spaghetti. Wszystko to zaś popijałam efemerydą smaków zawartą w rozlicznych winach, a szczególnie Veneziano i Aperol, co pozwoliło mi permanentnie skojarzyć Włochy z sielskim życiem i posmakiem cytrusów, aniżeli sycylijską mafią i pomarańczami Dona Corleone. Chętnie odwiedziłam również winnice w Caldaro czy też zgubiłam się w ogrodzie-labiryncie winnicy Kränzel. Poznawałam także historię zwiedzając wiele zamków i ruin twierdz, poszukiwałam kobiet lasu z Val de Mesdi, jak i innych bestii z tutejszych legend o olbrzymach, karłach, księżniczkach, królach i nimfach wodnych czy też nasłuchiwałam krzyku śmierci w Toblburg. Pochwalę się, że jak na rasową kobietę przystało zakupiłam dużo fajnych różności, w tym kosmetyki na bazie wody z lodowca. Piękno zastanego, „dolomitowego” krajobrazu podziwiałam rozsiadając się w Knottnkino i oglądając seans wystawiany przez samą przyrodę, by później rozruszać kości na grzybowym szlaku w lesie Loranz czy przy stalagmitycznych, “niefaraońskich” piramidach ziemnych w Mittelberg. Chcąc jeszcze bardziej zespolić się z naturą ruszyłam śladami niedźwiedzi do jaskini Conturines, pogalopowałam za bzyczeniem pszczół i zapachem miodu w Renon i tętentem koni w jednym z gospodarstw . Z innych aktywności zatapiałam się w wiedźmińskich ławach z Sciliar i miejscu kultu Stoanerne Mandln, by następnie z włoską pobożnością sięgnąć sacrum w rozlicznych katedrach, klasztorach i kościołach. Na sam koniec chwyciłam się samego nieba w obserwatorium Max Valier. Wierzcie lub nie, lecz to wszystko się urzeczywistniło i to w JEDEN DZIEŃ. Monica <3